...και ιδού γιατί το προηγούμενο κείμενο αρνήθηκε να φορέσει την κελεμπία της επιστήμης και έσκασε μύτη με τη φόρμα και την ελβιέλλα. Κάπου ήθελε να πάει, ξεκίνησε για το Μέγαρο, σκάλωσε στο πάρκο να παίζει φρίσμπι με ψιονικά σκυλιά και γάτες που είναι και ζωντανές και νεκρές ταυτόχρονα. Το θέμα δεν ήταν να πιάσουμε την ελεύθερη βούληση και να γαμήσουμε το πτώμα της για άλλη μια φορά.
Το θέμα πάει στις γκόμενες. Και όχι μόνο σε αυτές, αλλά και σε εμάς.
Παλαιότερα είχα αποφανθεί («Αγαπητέ μου σκληρέ δίσκε», κατά το «αγαπητό μου ημερολόγιο») ότι
Provided that there is sufficient romantic attraction to a certain individual, all inhibiting priorities, events and personality traits in one's life tend to decrease in their potential to prohibit behaviors stemming from that attraction....but what if this romantic attraction stems from facilitating priorities, events and personality traits? Don't we have anything else then but a private battle of wits?
Μα δεν τσινάς κάθε φορά που ένα αντικείμενο του πόθου σου σού σερβίρει το γνωστό ζυμαρικό με μια sauce a la plausible cause του στυλ «δεν ψάχνω κάτι αυτόν τον καιρό», «αξίζεις κάτι καλύτερο», «είμαι απαίσιος άνθρωπος», «σε βλέπω σαν φίλο» και λοιπές παπαριές;
Το μέρος του μυαλού σου που τσινάει λίγο πριν προφέρεις τις γνωστές παραλλαγές του ”she’s special” με την λίγο-πολύ γνωστή προφορά γκαγκαούγκαλου του Eddie Murphy στο Raw, στιγμ. 3:13
καταλαβαίνει ένα πράγμα: η επιθυμία του αντικειμένου του πόθου σου να ενδώσει έχασε τη μάχη από μια «αντίπαλη» λίστα (δες προηγούμενη καταχώρηση).
Η απόφασή της να ενδώσει δεν έχει «όχλο», δεν έχει νευροδυναμικό, ενώ η απόφασή της να μην σε αφήσει να την κάνεις βασίλισσα της ζούγκλας έχει φέρει παρέα από Θεσσαλονίκη, Λάρισα, Πάτρα, Ηράκλειο, έχει φέρει το σόι της ολόκληρο και με τις καραμπίνες του παππού και, α, και την προσωπική της αίσθηση γούστου.
Ενδεχομένως και να σε θέλει για φίλο, επειδή είσαι και γαμώ τα παιδιά «κατά τ’ άλλα». Ίσως να έχει μπουχτίσει με τις σχέσεις. Ίσως να μην λέει μαλακίες. Αλλά στην συντριπτική τους πλειοψηφία, Η ΓΚΟΜΕΝΑ ΣΟΥ ΛΕΕΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ (συνειδητά και ασυνείδητα – δεν θα βγάλουμε εμείς το φίδι από την τρύπα, στα τγέεεναααα © με τους ψυχαναλυτές). Πιθανότατα την επόμενη εβδομάδα να «είναι έτοιμη για σχέση», απλά με κάποιον άλλο.
Τώρα ξέρεις γιατί. Δεν υπάρχει αρκετό νευρωνικό φορτίο, αρκετό νευροδυναμικό μεσ’το κεφάλι της που να λέει «ΚΑΤΣΕ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΜΩΡΗ ΝΤΙΒΑ». Ο ανταγωνισμός νευροδυναμικού μεταξύ των clusters αναδεικνύει το ένα περισσότερο από το άλλο.
Πολύ απλά, «δεν σε γουστάρει αρκετά». Μπορεί να πονάει, αλλά είναι η αλήθεια: ούτε εσύ γουστάρεις αρκετά εκείνη την χοντρούλα στην άκρη του μπαρ/ παρέας/ παραλίας/ εκτελεστικού αποσπάσματος. Δεν είναι αρκετή η επιθυμία σου.
Πχ.:
ΛΙΣΤΑ ΟΡΜΑΩ
Χμ, έχω καιρό να γαμ- (+10 στο νευροδυναμικό της λίστας)
Έχει και κάτι βυζγιά σαν κρεμαστούς κήπους (+4)
(Βιολογικό ασυνείδητο) Έχει και μια ζέστη... (+1)
(Ψυχολογικό ασυνείδητο) Την λένε και Καλλιόπη, που έλεγαν και μια πρώην μου (+1)
ΛΙΣΤΑ ΒΑΣΤΑ ΜΕΓΑΛΕ
Έχει περιφέρεια ίσα με την Ομόνοια (+5 στο δυναμικό αυτής της λίστας)
Δεν μ’ αρέσουν τα μαλλιά της (+2)
(Εκλογίκευση γιατί βαριέμαι να κάνω μανούβρες) Έχω βαρύνει από τα κοψίδια (+3)
Καιρός να συμμαζευτώ (+5)
Μήπως αυτό σημαίνει ότι ένας άνθρωπος δεν είναι αρκετός για έναν άλλο; Ουχί. Δεν μίλησα ποτέ για την αυταξία, δεν έκανα λόγο ποτέ για την αξία ενός ανθρώπου ως επιβήτορα και ως σύντροφο γενικά, απλά έκανα λόγο για το φαινομενολογικό πεδίο αντίληψης της αναπαραγωγικής αξίας ετέρου (στα ελληνικά προτιμούμε να το λέμε ΓΟΥΣΤΟ) της οποιαδήποτε κοπέλας έχει τον άπεφτο.
Βέβαια, αν είσαι και ‘συ (ναι, ΕΣΥ) λίγο μουντρούχος, ε, ξεκλείδ.
Και άντε, για να το σοβαρέψουμε και για να θίξουμε και το θέμα της ευθύνης, θα κλείσω με άλλο ένα δικό μου απ’ τα παλιά:
If the case of hard determinism holds true and yet we are indeed responsible for our actions, responsibility is rendered merely a social control system that filters the dysfunctional causal chains that humanity produces; that is, we condemn and punish the actions that were meant to be harmful, thus eliminating, one way or the other, the agents that caused them; whether this social control is right or wrong, functional or dysfunctional in itself, may depend on whether the punished agent would produce another dysfunctional chain of events in the future or not. Thus, morality becomes merely crime management.
No comments:
Post a Comment