Βλέπω τ’ αστρικό τραγούδι να παρελαύνει μπρος μου
Τις νότες καταγράφω μ’ ενοχή και το κενό γεμίζω
Σύμφωνο με βρίσκει η ενδότερη δομή, διαμάντι!
Φωλεύει σε γαλαξίες μακρυά μεσ’ την καρδιά σας
Και δωσ’ του οι αστραποσφυριές, τα σίδερα παντρεύουν
Πλέκουν οι αστραράχνες σοφιστά και πυρηνοδένουν
Ανασαίνει ο χώρος με φωτιά και αποπνέει σκόνη
Σίγουρα μια φωλιά, αναμφίβολα μια σίγουρη γωνιά
Ένας στρόβιλος μας γνέφει και γρηγορογυρίζει
Απαγάγει απ’ το ρόλο τους τα φτωχοφωλιασμένα
Φτερά στη σκέψη δίνουν και οι σοφοί το σκάνε
Της φυγής η ώρα μού σφυρά κι’ άκραυγα με σπρώχνει
Και στη φωλίτσα τρέχω, γαλαξίες μακρυά
Λάκτισμα ανθρώπου μα γιγαντολαχανιάζω
Στην θύρα πλέον δεν χωρώ και γύρω-γύρω τρέχω
Δρασκελώνει ο τρόμος και ψυχολαχταράω
Και με ένστικτο Παβλοφικό ψιθυρογαυγίζω
«Φοβού τους σπουδοκεντρικούς, σε βλέπω και προβλέπω»
Φλύαρο με βρίσκει η ενδότερη δομή, λεπίδι!
Τις νότες σβήνω μ’ ενοχή και στο κενό αρμενίζω.
Καλή αρχή και πάρε κάτι που μου θύμισες.
ReplyDeleteΔεν είναι δικό μου, δεν είναι παιδικό και θα σου θυμίσει κάτι.
Την ερμηνεία του παρεμπιπτόντως την δίνει ένα Αυγό με Κορώνα που κάθεται ψηλά σε ένα τοίχο.
"Το παληκάρι μια και δυό του δίνει, να το, να το.
Το γλωκτικό του το σπαθί σκίζει, χτυπά, τρυπάει!
Το σκότωσε, και τού ριξε την κεφαλή του κάτω:
Τώρα θριαμβαλπάζοντας, κρατώντας την, γυρνάει. "
Και κάτι δικό μου για το ροκ.
Τα καλύτερα πάντα έρχονται.
:D :D :D Thanks brother.
ReplyDelete